De allerlaatste……

Lieve lezers en lezeressen. Om even te wennen aan het niet meer dagelijks een verhaal, schrijf ik vandaag toch nog een heel kort stukje.

We zijn weer ‘geland’. Maar nog niet gewend. Wat is een huis groot. En wat moet er veel gebeuren om alles weer “normaal” te laten functioneren. Caravan leeghalen, wassen draaien, spullen opruimen, tuin opruimen, noem maar op.

En natuurlijk naar Janneke en naar oma. Dan ben je behoorlijk druk en we zijn nog lang niet klaar.

En wat is het uiteindelijk snel voorbij gegaan. 3,5 maand klinkt lang maar is helaas zo voorbij.
We willen bij leven en welzijn volgend jaar wederom op een soortgelijke vakantie te gaan. Waarschijnlijk Frankrijk bekijken en dan naar Italië. Vanzelfsprekend maken we dan weer een blog.

Wij willen nogmaals iedereen bedanken die reacties hebben gegeven op onze blog of die ons per Whatsapp welkom thuis wensten. Wij vonden het leuk om al die reacties te lezen.

Gegroet allemaal!

Marieke en Herman

Lieve Herman.

Lieve Herman.

Enkele weken voordat we aan onze reis zouden beginnen raakte ik op 'n nacht in bed even heftig in paniek! O mijn hemel, hoe moest dat nou toch allemaal. Zou het ons wel lukken, die vreemde landen, het onbekende en....... "stop Marie" zei ik tegen mezelf. "Natuurlijk kunnen we dit, ik ging ooit in mijn eentje fietstrektochten maken met 'n tentje. In mijn uppie. Dus.... Stop met deze onzin".

Vervolgens heb ik me nergens meer zorgen over gemaakt, maar genoten van de voorpret. En reken maar dat die er was.
Ja, ik vond het vreselijk moeilijk om Janneke achter te laten. Maar Sebas en Nien namen mijn zorgen over en ik wist zeker dat dit goed zat. En ja, onze mama. Zou ik haar nog terugzien of zou ze tijdens onze reis het leven loslaten? En onze Miloutje, oh wat is het leukzo'n kleinkind van dichtbij groot te zien worden, ik zou datzomissen... Eigenlijk zou ik alle kinderen, vrienden, het dorp, de lieve mensen om ons heen missen. Maar..... Het avontuur riep en trok aan me.... Tja, dat zit nou eenmaal in mijn aard.

Waar ik geen moment aan heb getwijfeld, nog geen seconde, is of het tussen jou en mij goed zou gaan. Dit stond voor mij als een paal boven water. Daar kreeg ik namelijk wel vragen over.
En daar gingen we op26 mei''s morgens. Alie en Bas en Nien kwamen ons uitzwaaien. Daar gingen we.Mensenlief wat 'n avontuur.

Het was GEWELDIG... Wat hebben we genoten. Wat hebben we gelachen. Wat hebben we veel gezien. De zon, de temperaturen, het buiten leven op campings, de steden, natuurparken, stranden.
Geen seconde spijt heb ik gevoeld tijdens de hele reis. Het was genieten van het begin tot het eind.

En als je dan als stelzodicht op elkaar leeft, groei je alleen maar verder naar elkaar toe. Je lijkt samen te vergroeien.

Mijn cadeau aan jou is, dat ik onze hele reisblog in een boek laat afdrukken.Zokunnen we later, als reizen niet meer tot de mogelijkheden behoort, samen (of alleen) nog vaak genieten van deze reis. Jij hebt maandenlang lang internet afgestruind om mooie campings op te duiken voor ons. Je bent hierin fantastisch geslaagd. Dankjewel.

Herman, jij bent de liefde van mijn leven. Ik vond het geweldig om dit avontuur samen met jou te beleven. Ik hou van jou.
Speciaal voor jou staat er bij "video's" het lied van Maan: ik heb je lief.

(lees ook het weer thuis verhaal dat hierna staat)

Weer thuis

Beste lezers. Vandaag is er een einde gekomen aan onze prachtige reis. 3,5 maand zijn we onderweg geweest en we hebben het bijzonder naar onze zin gehad.

Om even na 9 uur vertrokken we vanmorgen vanaf onze laatste camping. Hoewel het bewolkt was, was het droog en windstil. Het ideale weer voor een mooie wandeling. De natuur in die omgeving is ook prachtig, dus wellicht gaan we nog eens terug om te wandelen.

Uiteraard waren er wegomleggingen, werkzaamheden en 'n keer 'n foute afslag, maar al met al verliep de rit naar huis goed. De rit was 380 km. Onderweg zijn we een paar keer gestopt voor koffie en een boterham en om 15.10 waren we thuis.

We hebben de afgelopen 3,5 maand heel veel mooie steden gezien. Vele kathedralen, vele prachtige andere gebouwen,maar ook prachtige natuur. We hebben ervan genoten. We hebben heel veel lieve mensen ontmoet. Sommige heel kort, sommige diverse dagen. We hebben heel veel dingen meegemaakt. Waarschijnlijk meer dan de gemiddelde vakantieganger. Er zijn mensen geweest die zeiden, toen ze hoorden van de kapotte auto en van de inbraak en andere minder leuke zaken: wij waren allang weer terug gegaan. Maar nee, dat waren onderdelen van de reis. Het betekende in ieder geval dat het nooit saai werd. En achteraf bekeken blijkt ieder voorval heel erg meegevallen te zijn: bij de diefstal hebben we alles teruggevonden, de kapotte auto is netjes gerepareerd. En we zijn ook netjes met een andere ferry in Genua aangekomen. En met de brand hebben we in een prachtig hotel overnacht en ontbeten. En dan het weer: we hebben prachtig weer gehad. We hebben diverse mensen gesproken die bijna zijn weggespoeld, weggewaaid, hagelbuien met grote hagelstenen hebben gehad. Dat hebben we gelukkig allemaal niet gehad. De laatste paar dagen hebben we regen gehad. Maar ook niet overdreven veel. Het was op sommige plaatsen in Spanje en Italië wel te heet naar onze zin. Met 38 C en hoger doe je niet veel meer. Zeker geen stad bezoeken, ook al stond dat wel op de planning. Maar dan gingen we heerlijk toeren in de nationale parken met de airco in de auto aan. En ‘s nachts konden we nog steeds goed slapen door de airco in de caravan. Dus ook de hoge temperaturen zijn we prima doorgekomen. En dan deze blog. Soms was het best wel een opgave om na een drukke dag ook nog een stukje te moeten schrijven. Maar dat heeft vooral Marieke vol plichtsbesef prachtig gedaan. En niet alleen voor u, beste lezers en lezeressen, maar ook voor onszelf. Al deze teksten plukken we weer van internet af en zullen we voor onszelf bundelen in een boek. Iets van 105 verhalen. Prachtig om dat later weer door te kunnen lezen. En dan moeten we hier natuurlijk ook alle lezers en lezeressen bedanken die de moeite hebben genomen om reacties te geven op onze stukjes. Ook een groot deel van deze reacties willen we opnemen in onze bundel met verhalen. Omdat het zulke leuke lieve enthousiaste reacties zijn. Dank jullie wel daarvoor. Wij hebben dat zeer gewaardeerd!

Zouden we dit nog eens doen? Volmondig: JA. Wanneer? Misschien al volgend jaar. Naar dezelfde landen? Dat is nog niet zeker. We willen nog het nodige bezien in Portugal waar we niet aan toe zijn gekomen. Maar dat geldt ook voor Spanje. En dat geldt zeker voor Italië. Dat land heeft ons verrast. Althans de steden, de dorpen en de schitterende landschappen en nog vele zaken meer. Wat daar wat minder was is het volslagen gebrek aan enige hoffelijk op de weg, de minachting van elk verkeersbord en ieder verkeersteken. En de slechte staat van de wegen. Maar verder is het een land waar we zeker naar toe terug zullen gaan. Maar misschien wordt het wel een heel andere kant op.

Wat zouden we anders doen?

Nou, niet zoveel. Het beviel ons prima zo. We zouden alleen de verblijfsduur op een camping gemiddeld wat langer maken. Nu hadden we diverse campings waar we maar 3 nachten bleven staan. Dat is te kort wanneer er in de omgeving het nodige te zien is. En dat is er altijd wel. Het betekende dat we van drie dagen er 1 op reis waren.

Het absolute hoogtepunt in de reis was het huwelijk van Eric en Quinta. Dat was iets heel speciaals. Zo mooi, zo romantisch, zo’n unieke plek. En zulke prachtige aankleding van de terrassen en de eettafels. Uniek. Absoluut uniek! Gelukkig kwam het noodweer nadat we klaar waren met het diner. We hebben er van genoten.

En dan het eten gedurende de reis. Marieke moet glutenvrij eten. Dat is niet eenvoudig. Veel restaurants weten niet wat ze dan moeten doen. Maar Marieke heeft grotendeels zelf gekookt! Hulde aan haar!! Altijd heerlijke maaltijden klaargemaakt zonder te mopperen dat ze bijna nergens kan eten. In Italië lukte dat wonder boven wonder zo nu en dan prima. Ze is er nooit ziek van geworden. Maar in de caravan op 3 pitten wist ze altijd weer een geweldige maaltijd te bereiden.

Er is ons ook gevraagd of we geen heimwee hadden. Heimwee? Dat is verlangen naar je heim, je huis. Maar juist door de caravan hadden wij altijd ons huis(je) bij ons. Wanneer we de deur van de caravan dicht trokken waren we in onze eigen wereld. Onze eigen mini-woning. Onafhankelijk of we nu in Frankrijk, Spanje, Portugal of Italië waren. De caravan was het rustpunt. De stabiele omgeving van waaruit je leeft. Zo’n reis via appartementen zou veel ingrijpender zijn. Dan is er geen eigen stabiele omgeving. Dus heimwee was er niet. Wel verlangen naar onze kinderen, naar onze prachtige kleindochter Milou. Gelukkig hebben we die allemaal gezien bij de bruiloft. Maar dat is zeker geen heimwee.

Het enige dat we enigszins gemist hebben is ons grote bed thuis. Dat is 2.20 lang. In de caravan is dat een stuk korter: 1.95. Dat is vooral voor Herman te kort. Maar ja.

Wat we bovenal hebben ervaren is dat we het heerlijk hebben gevonden om zo lang, zo intensief en zo dicht op elkaar te hebben geleefd. Je leeft iedere dag 24 uur heel intens met elkaar. Dat hebben wij beiden heel erg fijn gevonden. We hebben ook beiden het gevoel dat we nog dichter bij elkaar zijn gekomen.

Dan nog het thuisfront. Hulde aan onze buren Henny en Wim. Die hebben iedere avond ons rolluik aan de voorkant van ons huis omlaag gedaan en iedere ochtend weer omhoog. Plus alle planten in huis water gegeven plus de post opgeruimd! Dank jullie wel.

En dan hebben we ook Bas en Nienke. Die hebben er onder meer voor gezorgd dat het gras nu niet een halve meter hoog staat. En hebben voor allerlei andere zaken gezorgd. Dank jullie wel. En natuurlijk alle andere buren die alles in de gaten hebben gehouden. En een auto bij ons op de oprit parkeerden zodat het huis er bewoond uit zag. Dat alles heeft ons een rustig gevoel gegeven onderweg.

Maar mijn grootste gevoel van geluk en dankbaarheid is voor mijn lief Marieke. Wat hebben we het fijn gehad samen. Jouw zorg voor een opgeruimde caravan, voor het eten en voor mij maakte het werkelijk tot een unieke geweldige en liefdevolle ervaring. Ik wil morgen zo weer opnieuw!

De laatste campingdag

Vandaag zijn we gestart aan onze laatste niet-reisdag. De laatste dag om nog iets of juist niets te gaan ondernemen. Gisteravond heeft het nog flink geregend en ook vannacht is het nodige gevallen. Gisteravond laat zijn we nog even een stukje over de camping gelopen (heen zonder regen, dus wij heel enthousiast zonder jassen en dergelijke, maar helaas op de terugweg regende het alweer flink) en toen scheen de maan heel mooi door een hele dunne wolk door. Het resultaat was een prachtige halo. We hebben er een foto van gemaakt maar ofschoon het resultaat daarvan heel fraai is, is de halo zelf nauwelijks te zien. Zie de foto’s.

Dus vanwege het natte weer zijn we heerlijk lang doorgedut en laat opgestaan. We willen vandaag eigenlijk heel weinig doen: wat boodschappen voor het eten en verder niks. We zijn dus in de auto naar het dichtstbijzijnde dorp met een supermarkt gereden. Dat was dichtbij. Zo’n 15 km. Een klein dorp waar we na de boodschappen cappuccino hebben gehaald in de plaatselijke koffie-bar midden in het centrum. Rondom waren er diverse winkels voorgoed gesloten, stonden panden te koop. Oftewel: ook hier is of Covid de oorzaak of her dorp raakt ontvolkt. Maar dat laatste blijkt niet erg waarschijnlijk: er zaten 5 verschillende supermarkten in het dorp!! Lidl, Aldi, Rewe, Penny en Edeka. Het lijkt Bemmel wel! Alleen is dit dorp kleiner. Het zal ongetwijfeld een regionale functie hebben tav de dagelijkse boodschappen.

We waren op zoek naar een glutenvrij taartje om de vakantie mee af te sluiten. Die kun je van een bepaald merk in heel Nederland kopen en ook in Duitsland. Maar om de een of andere reden was in al die 5 zaken niets te vinden dat taart heet en glutenvrij was. Heel vervelend! Dus doen we het lekker anders. Bij de Rewe was sushi te koop. Met een fles prosecco erbij en dan vieren we het einde van de vakantie.

Zoals we gisteren al vertelden zijn er naast ons in totaal 6 honden op vakantie met hun baasjes. Het moet vermeld worden dat de de honden allemaal zeer goed opgevoed zijn. Ze blaffen niet en zeker de groep van 5 honden is zeer gedisciplineerd. Bij het uitlaten trekken ze niet aan de riem maar lopen netjes naast de baas/bazin. Keurig! Dat hebben we wel anders meegemaakt deze vakantie.

Nu gaan we lekker sushi eten in de caravan, want buiten is het echt te fris. Samen met een glas prosecco. Ik weet niet of die foto’s ook vanavond al op de site staan.

Op naar morgen!

De hondencamping

Vanmorgen zijn we om 10 uur vertrokken naar onze laatste camping van deze reis. 290 km rijden hadden we voor de boeg. Bij ons vertrek uit Schliengen was het nog droog, maar al snel vielen er af en toe een paar druppels.

En jawel, daar waren de wegwerkzaamheden, ons zeer bekend in Duitsland. Nog bekender de manier waarop een wegomlegging wordt aangeduid: die kant op. Punt. Zoek 't maar uit.

Dat laatste lieten we aan onze navigatie over. Maar na de wegwerkzaamheden, en soms ver daarvoor, kwam de stau! Kilometers file. Herman had een omweggetje bedacht, een uitweg uit de file, maar al met al hebben de files en wegwerkzaamheden ons ruim 1,5 uur extra rijtijd opgeleverd. Daarbij kwamen de enorme hoosbuien waar we af en toe mee verblijd werden. Jazeker, verblijdt. Want we komen nu met een mooie schone caravan aan in Nederland. Het geld dat we hiermee uitsparen aan een caravanwasserette, wordt meteen in de spaarpot gedaan voor de volgende mooie reis in 2023!

Maar goed, half 5 waren we op de camping. Fraai gelegen, zeer fraaie douches, toiletten, zwembad, natuurbad, weide om honden met mensen te laten trainen, erg ruim allemaal. Tegenover ons staat een caravan met voortentje met 5 honden... Die honden hebben ook nog een echtpaar meegenomen.... Kun je nagaan hoe vol t daar is. 't schijnt dat het echtpaar bij de honden in de caravan mag slapen... En de man van dat echtpaar werd door die honden in de stromende regen uitgelaten.... En het regent hier constant. Weet je hoe een natte man ruikt??? Kun je nagaan hoe die 5 natte honden meuren. Naast ons staat een herdershond die een echtpaar bij zich heeft. Die herdershond speurt graag en die man moet dan dingetjes verstoppen voor hem. Kanonnen, die honden hebben hun poten vol aan hun bazen.

Omdat 't regent en kil is zitten we met 'n warme kop thee een 'n stuk nougat binnen. Dat stuk nougat woog trouwens geen 3 ons zoals ik eerder schreef, maar 5 ons. Nou, we eten dapper door en klagen niet. En straks zetten we 'n filmpje op.

Schloss Bürgeln

Gisteravond is het begonnen met regenen. En op de site van weeronline konden we de buienradar zien van het gebied waar we zitten. En ja, dat ging nog wel even door. Maar dat gebeurde gelukkig gedurende de nacht. En toen we vanochtend wakker werden was het weer droog en leek het erop dat het zo zou blijven. Dus zijn we naar schloss Bürgeln gegaan. Dat ligt het vlakbij. Zo’n 20 minuten rijden. Dat rijden was weer door een heel mooi glooiend landschap, vol met wijngaarden, bossen en velden. Echt een landschap waar we ons thuis voelen en waar we graag zouden wandelen. Andere keer misschien.

Het slot zelf was heel mooi en kent een rijke historie. We kregen een rondleiding door een zeer ter zake kundige man die ons heel veel vertelde over de historie van het huis. Hoe het is ontstaan en waarom het er uit ziet zoals het er nu uitziet. De groep mensen voor de rondleiding was zeer beperkt. Iets van 15 of zo. Allemaal van die grijsaards. Volgens mij waren wij de jongste. ;-)
Reeds in de 9e eeuw stond op die plek al iets van een rustplek/schuur voor reizigers.Daarna is het in vele handen geweest, vaak verbouwd en bewoond geweest. Van de kerk geweest, onteigend, verkocht. Omdat het op een prachtige plek staat met schitterend uitzicht was het voor de bevolking van het dorp 500 m lager ergens in de 19e eeuw gebruikelijk om daar iedere zondag naar toe te wandelen. Maar de toenmalige eigenaar verkocht het en de nieuwe eigenaar verbood de dorpsgenoten op zijn grond te komen. Maar in 1920 verkochten de toenmalige eigenaren het weer. En het werd gekocht door een stichting vanuit het dorp waardoor de inwoners weer naar het slot konden komen in het weekeinde. En nu heeft deze stichting het slot nog steeds in eigendom.

Prachtige vergezichten, mooie kamers. En een prachtige kapel in het slot. Zie alle foto’s. Zeer mooi allemaal. En in het slot stonden ook een serie prachtige unieke kachels. Hele mooie. Want ja, cv bestond toen niet.

Na de bezichtiging zijn we onze bijna dagelijkse boodschappen gaan doen. Wanneer je 2 weken op vakantie gaat hoeft dat niet zo snel. Maar met 3,5 maand heb je een bijna normaal huishouden draaiend te houden. Bovendien kookt Marieke vrijwel iedere dag zelf, dus daar zullen de ingrediënten voor gekocht moeten worden.

Terug op de camping hebben we eerst een heerlijke omelet gegeten en toen de siësta gevierd.

Het is hier natuurlijk een uitgestrekt wijngebied. Gisteren hebben we daarom maar een doos hopelijk hele lekkere witte wijn gekocht. Nog meer flessen in de auto.

Morgen verkassen we een 300 km verder richting Nederland.

De Schauinslandbahn

De dag begon stralend. En de weerberichten gaven aan dat dit de komende uren zo zou blijven. Waarom dan een slot bezoeken en binnen rondlopen? Herman had een beter idee. Zullen we met een kabelbaan een berg op gaan, ik weet er een. Goed plan. En zo kwamen we na een klein uurtje rijden bij de Schauinslandbahn aan. We stegen in 20 minuten tot 1200 m. Een adembenemend mooi uitzicht met in de verte Freiburg en ook de Vogezen in Frankrijk.

Eerst een cappuccinootje scoren. Op het terras hadden we een tafeltje aan de balustrade. Zittend konden we van onze koffie genieten en de wijde omtrek verkennen. Ik trok wel 'n dekentje over mijn benen, want hoewel 't mooi weer was, was 't niet warmer dan 14 graden daarboven.

Na, de koffie zijn we aan de wandel gegaan. Er was namelijk nog een hoger punt (1277 'm) . Dat was geen ingewikkelde en stijle wandeling, het was zonder bergschoenen prima te doen.
Onderweg hebben we onze boterhammetjes opgegeten en op 't bankje naast ons zat een oude dame met een jonge vrouw. De oude dame leek in alle opzichten op Alie, onze vriendin. Ze had bergschoenen aan, spijkerbroek, stok, en daar ging ze. Geweldig is dat. Oudere mensen die gewoon op hun eigen tempo meedoen.
Boven aangekomen hebben we lekker 'n tijdje op een bankje in de zon zitten genieten van het uitzicht.
Los van elkaar kwamen we tot de conclusie dat we onze wandelvakanties in de Eifel, het lopen in de natuur, best gemist hebben.

Uiteindelijk besloten we dat 't mooi geweest was, ik was hard aan een paar uurtjes rust toe. Terug naar de kabelbaan dus.
We deelden een cabine met een reuze enthousiaste vrouw van onze leeftijd. Ze was van Zuid Afrikaanse oorsprong maar woonde al 40 jaar in Duitsland. Ze vertelde over haar wandeltocht door Cornwall die ze in haar eentje had gemaakt. Hoe mooi 't was. En ook hoe ze er tegenaan botste dat haar vriendenkring toch steeds meer mensen kreeg die enkel maar problemen zag overal. Daar had ze nog helemaal geen zin in. Ze wilde leven. Kortom, weer een hele leuke ontmoeting.

Na thuiskomst een tijd gerust, geborreld, gegeten,was in de machine gedaan en zometeen 'n lekker kopje thee en goed boek. Dan komen we de avond prima door.

Wel horen we steeds 'n heel vreemd geluid boven ons hoofd. We voelen ook nattigheid.... Oeps, het hoost hier. We hebben gewoon weer heel veel mazzel gehad met 't weer vandaag. Wellicht morgen 'n bezoek aan het slot. Even afwachten wat het weer gaat doen.

Freiburg

Vanmorgen viel hier regen.....wat geweldig, de natuur zit er om te springen. Wij iets minder, maar van regen wordt je nat en verder niets. Dus: geen gezeur, wij gaan naar Freiburg. Jasjes mee, pluutjes mee en..... Toen hield de regen op.

Wat een verschil met Italië of Spanje als je op de Duitse wegen rijdt of een parkeergarage in moet. Vlakbij het oude centrum hadden we een mooie parkeergarage en we liepenzode stad in. Aangenaam temperatuurtje daar. Reeds na 400 ’m zag ik een wolwinkeltje waar ik echt even naar binnen wilde. Ik heb meteen voor mezelf 3 knotten gekocht. Prachtige wol. Even terug naar de auto om niet de hele ochtend met wol rond te moeten draven.
En toen eerst 'n cappuccinoscoren. Niet echt warm en 5 euro per kopje..... Daarna de Dom ingelopen om die van binnen te bekijken. Duitse soberheid. Maar prachtige glas in lood ramen en een entree die mij meteen deed zwijgen. Zeer fraai. We hebben ook de klokken horen luiden, wisten waar de klepel hing en waren dus niet naar boven gegaan.

Na de Dom zijn we domweg rond gaan dwalen. Eerst over de markt die er was. We kochten een stuk verse nougat!!!! Die plak, ik had aangewezen hoe dik hij moest zijn, bleek 5 ons, te wegen. 30,00 euro voor 'n plak nougat. Maar..... Zoooooo lekker, dit heb ik nog nooit zo gegeten en het is de prijs waard. Daarna de stad in en her en der mooie gebouwen gezien, leuke winkels gezien en een paar lekkere koffietjes gescoord op 'n terrasje waar de koffie goedkoper en ook echt warm was.

Ergens in de stad zat 'n mooie stenenwinkel en we liepen even binnen. Daar zagen we zilveren hangoorbellen met 'n zoetwaterpareltje erin. Die kochten we, mooi bij mijn parelketting. We wandelden verder.
En toen liepen we langs 'n juwelier waar Herman 'n prachtige bloedkoralenketting in de etalage zag. Of ik die mooi vond? Jazeker! Wij naar binnen. Om kort te zijn:alvast voor mijn komende verjaardag kreeg ik deze prachtige ketting met bijbehorende oorbellen van Herman. Ja, ik hou van mooie sieraden en dit is ook 'n mooie herinnering aan deze reis.
Na deze aankoop zijn we richting caravan gegaan. Ik was inmiddels ontzettend moe.

Na ons middagdutje zijn we onze sportieve prestatie van vandaag gaan leveren: de plee legen.

Inmiddels hebben we gegeten en gedouchten zitten we onder de luifel. Morgen willen we een slot hier in de omgeving bezoeken.