Vandaag hebben we 6,5 uur rondgereden, gekeken en gezeten in de twee natuurparken: Parque Natural de Los Calares del Mundo y de la Sima en Parque de las Sierras de Cazorla Segura. De temperatuur zou hier oplopen tot 34 graden in de schaduw, laat staan hoe warm het dan in een stad is. Daarnaast zijn wij meer liefhebbers van de natuur, dus de keuze met warm weer is snel gemaakt.

Er is een groot verschil tussen beide parken. Het "Los Calares del Mundo" is vrij droog en rotsig. Erg indrukwekkend. Andalusie zal voor mij blijven "het land van de rode aarde". De rivieren staan droog, het water in de meren staat laag. Het andere park, het "Cazorla Segura" is groen. Vol frisse bomen en planten, ook rotsen, maar ook water in de rivier. Het verschil wordt al snel duidelijk nadat je via het ene park het andere in bent gegaan. Wel zie je in het Cazorla veel afbrokkelende rotsen. Deze zijn bepaald niet zonder gevaar als je ziet wat er zoal op de wegen ligt (zie foto).

We reden over goed begaanbare wegen die gaandeweg wel smaller werden. Vrijwel nergens zijn plekken waar je kunt stoppen om van het uitzicht te genieten. Maar klaarblijkelijk zijn niet veel mensen geinteresseerd in een tocht door deze parken, want we zijn gedurende hele dag misschien 10 auto's tegengekomen. En dus stopte Herman her en der om n plaatje te schieten. Lees:midden op de weg.

We kwamen in het plaatsje Yeste, waar aan de voet van de Sierra de Ardal een Arabisch kasteel staat. We reden door de smalle straatjes naar boven, en toen we het stadje achter ons lieten hadden we een goed zicht op op dat oude kasteel (zie foto).

We zagen 2 grote roofvogels, maar weten niet precies welke,maar dachten aan een adelaar of een gier.

De uitzichten waren geweldig. Diepe dalen met verspreid soms wat huizen of n dorpje. Ravijnen bekleedt met bomen. Maar ook bovenin de bergen soms een onverwacht dorpje. Overal zie je planten met of zonder bloemen staan bij en voor de huizen. Ook de Spanjolen houden, net als de Portugezen, van planten. In een zo n piepklein dorpje hebben we koffie gedronken. Opvallend dat deze kleine restaurantjes kunnen bestaan. Als er 80 huizen in dat dorp stonden en t volgende dorp n heel eind verderop staat, dan zou je toch niet denken dat ze t kunnen volhouden. Maar jawel. En keurig netjes, toiletten hagelnieuw, en zoals vrijwel iedereen hier: heel vriendelijk.

Ergens hing een wel heel bijzondere loopbrug (zie foto). Onduidelijk was hoe je nu lopend naar de overkant kunt.

We kwamen twee azuurblauwe stuwmeren tegen. Hoe komt dat water nou zo prachtig blauw?

Ergens was een restant van een oude vesting aan een riviertje. Ik had niet de energie de trappen op te klauteren, maar het zag er indrukwekkend uit. Daarnaast stroomde een riviertje waarvan het water zo helder was dat je de vissen zag zwemmen. Het water stond laag en er waren mensen aan het "rivierlopen".

Wat hier heel mooi is zijn de doodskabinetten. Zo heten ze niet, maar zo noem ik ze. Dat zijn muren met nissen en deurtjes erin. Achter elk deurtje staat n urn. Het geheel doet mij denken aan een kabinet of een adventskalender. Alleen mag je hier in december niet dagelijks een deurtje openmaken zoals bij de adventskalender . Voor elk deurtje staat n bloemetje.

Om even na 7 uur reden we de camping weer op. Het internet is hier knudde, dus we hebben onderweg alle fotoos al op de site gezet. Eens kijken of het lukt om nu dit verhaal er nog op te krijgen.