We willen nog even wat vertellen over de camping waar we de afgelopen 2 nachten verbleven. We hebben deze reis natuurlijk heel wat campings gezien. Kleine, grote, in Frankrijk, Spanje, Portugal en Italië. Hele mooie, minder fraaie. Met veel voorzieningen en met weinig. Schone en minder schone. Wat ons eigenlijk iedere keer weer opviel was dat de wc’s en de douches heel vaak een ondergeschoven kindje waren (niet onder het bed, maar spreekwoordelijk). Maar de laatste camping was op veel gebieden de grote uitzondering. Alles was brandschoon! Douches, wc’s, badkamers, enz. En er waren heel veel voorzieningen. Waaronder 5 (!!!) zwembaden. Gisteren stonden daar de nodige foto’s van. Plus bubbelbad, plus overdekte tafeltennistafels, plus (nieuw aangelegde) grote sportvelden (zie foto vandaag) plus plus plus. Buitengewoon. En ook nog eens superstil gelegen. Camping Arizona. We hebben geen aandelen, maar hier komen we zeker nog eens terug. Nu moet ik wel zeggen dat de nieuwe camping (groot!), gelegen aan het Lago Maggiore ook zeer schoon is. Alleen zijn de voorzieningen hier een stuk minder.

Vanmorgen na het opstaan liep Herman naar boven (het terrein is nogal geaccidenteerd) om af rekenen. Daar bleek dat een vertrekkende vakantieganger zijn caravan niet goed had bevestigd aan de trekhaak. Oeps. Er af gewipt, kabel kapot, caravan niet op de rem getrokken en caravan tot stilstand gekomen (achteruit rijdend) tegen een plantenbak. Gelukkig stond er niemand achter. Dit is natuurlijk de nachtmerrie van iedere sleurhut-trekker. Wij controleren dan ook iedere keer dubbel of alles goed vast zit. In onze reeks bijzondere gebeurtenissen is dit niet voorgekomen en dat zal ook niet gebeuren.

Vandaag zijn we na het opbreken richting Lago Maggiore gereden. Dat betekent dat we vanuit het zuidelijke mediterrane klimaat maar het meer alpine klimaat reden. En dat betekent weer een grote zichtbare verandering in vooral de boomsoorten. In Umbrië en Toscane zijn vooral de markante cipressen (ik wil er ook 1 in de tuin) en de prachtige parasoldennen (zo heten ze echt) beeldbepalend in het landschap. Wie kent niet die prachtige plaatjes van een weg in Toscane naar een afgelegen boerderij, waarbij de weg aan 1 of 2 kanten geflankeerd ismet statige cipressen. Maar in het gebied boven Milaan zie je dat niet meer. Daar worden het beuken en eiken zoals we dat kennen vanuit de Alpen en ook in Nederland. Dat betekent dat we definitief (nou ja, voor wat betreft deze zomer, dit jaar) afscheid hebben genomen van de zuidelijke landen. We hebben ook op de huidige camping geen cicades meer gehoord! Maar de rit was zeer mooi en de wegen waren on-Italiaans goed van kwaliteit. Dat komt voor een groot gedeelte omdat het tolwegen waren. In de verte zagen we langzaamaan de Alpen uit de horizon omhoog komen. Een stuk hoger en steiler dan de gebergten in midden-Italië. Met het steeds noordelijker komen zakte ook heel langzaam de temperatuur. We zijn de afgelopen 3 maanden natuurlijk verwend maar vooral ook gewend aan de heerlijke zomer-temperaturen. Wanneer het nu 24 C is, dan vinden wij het fris!! Nou ja. Maar ook dit zal snel weer wennen.

Volgens de weervoorspellingen krijgen we vanavond, vannacht en morgenochtend flinke regen. Maar in werkelijkheid lijkt het allemaal enorm mee te vallen. Heel even hebben we het er nog over gehad om morgen al door Zwitserland te rijden, maar op de camping hier overal om ons heen zie je mensen uit Duitsland en Nederland inpakken. Die gaan allemaal morgen rijden. En staan dus morgen allemaal te wachten voor de Gotthard-tunnel. Ons niet gezien. Wij wachten nog wel een dagje. Toch nog 1 dagje het Italiaanse leven opsnuiven.