Van Valencia naar Barcelona.

Vanmorgen rond kwart voor 10 vertrokken we richting Barcelona. Om precies te zijn naar Caldes de Montbui. De rit begon flitsend. Op weg naar de poort op de camping hadden mensen het pad dusdanig geblokkeerd met hun auto's dat wij er niet door konden. En nee, ze zaten niet in hun auto en niemand wist van wie ze waren. Piet Pret, de sikkeneurige en niet sociale of hulpvaardige en absoluut humorloze, campingbeheerder was niet aanwezig. Zijn collega, Frans Vrolijk, stond te kijken lachte blij naar ons... Teveel humor is ook niet goed, dat heb ik zelf al. Maar Frans Vrolijk opperde het voorstel de caravan af te haken en m dan ff gezellig met de hand te manoevreren.... Ja, niet dus. Ineens stapte een man naar buiten die vriendelijk aanbood zijn auto even weg te halen want dan zou ons probleem opgelost zijn.... Hij was een van de foutparkeerders. Hoe moeilijk is t om je wagen meteen goed weg te zetten.
Toen we er door konden wilde Herman graag de 10 euro borg van de sleutel terug.
Van Piet Pret hadden we een sleutel van de poort gekregen, want deze gaat 's avonds om 10 uur dicht. Ik maakte toen de grap dat alle mensen dus vroeg naar bed moesten hier. Piet Pret vertrok geen spier en antwoordde in alle ernst:" nee, dat hoeft niet. De mensen mogen zelf weten hoe laat ze gaan slapen"... ???
Sleutelgeld terug en de rekening betalen.... Die is al betaald. Frans Vrolijk zag hem nergens en Herman is t bewijs maar uit de caravan gaan halen. En toen was t dus kwart over 10 voor we vertrokken.

De reis zelf verliep voorspoedig. Eerst dwars door Valencia met de sleurhut, maar dat was n fluitje vergeleken bij Porto of Sevilla bv. Onderweg heb ik een uurtje geslapen in de auto. We zijn n paar keer gestopt om n boterhammetje te eten en wat te drinken en toen naderden we Barcelona. De temperatuur kroop steeds verder omhoog. Uiteindelijk was t 41,5 graden(Herman maakte een foto toen de 41 werd aangegeven). We hadden een camping buiten Barcelona geboekt, ergens op n berg, dus we verwachtten dat de temperatuur daar n stuk lager zou zijn. Op de camping was het 37 graden en dit wordt voor morgen ook weer voorspeld????????. Wij spelen morgen dus ook zeemeerman en zeemeermin.

Voordat de caravan werd geinstalleerd hebben we de badkostumekes aangetrokken en daarna zijn we in slowmotion draf naar het zwembad gegaan. En daar zitten we nu nog. Straks eerst douchen, dan de fles aanvallen die koud staat en later een bordje eten koken. Maar nu eerst nog even lekker lezen.

Paella eten

Vandaag opnieuw aan het strand gelegen. Hoewel we heel graag Valencia hadden gezien (en van meer steden meer hadden willen zien) is dit er door de hitte niet van gekomen.
Morgen rijden we naar Barcelona en zondagnacht om iets van kwart voor 3 vertrekt de boot naar Genua. Hoewel we veel dingen in de steden niet hebben gezien, de zg bezienswaardigheden dus, hebben we van Spanje zelf wel veel natuur gezien.
Die natuur is dus best afwisselend. Momenteel is het hier gortdroog, net als in Portugal en Italië. We houden goed in de gaten waar er bosbranden ontstaan, nadat we een paar jaar geleden in Zweden tussen die branden hebben gezeten letten we beter op.

Muggen! Het stikt hier van de muggen. En die hebben het op ons voorzien! Gelukkig hebben we veel gemene troep uit Duitsland meegenomen, want waar ze steken heb je net een n compleet gezwel(zo voelt t). Het schijnt dat de Italiaanse muggen nog gemener zijn.

Vandaag aan het strand hebben we geluncht op het terras daar. Heerlijke paella gegeten met vis en kip. Glaasje wijn erbij, we hadden het prima voor elkaar. Dat betekende dat ik vanavond om half 9 een salade op tafel heb gezet en fruit toe. Lekker gemakkelijk. Het is de 2de keer deze reis dat ik buiten de deur eet. Op de boot hebben ze 2 verschillende glutenvrije maaltijden zagen we. Ongetwijfeld diepvries lasagna en nog iets anders, maar dat maakt me nu even niet uit. Ik kan daar aan boord n hap warm eten(2 keer dus) en dat scheelt een hoop geregel met eten mee aan boord moeten nemen. Alleen het ongezonde voer zoals koek en chips!
In Italië gaan we op jacht waar ik glutenvrij kan eten. Hoewel t een uitzondering zal blijven, is t gewoon heel fijn om af en toe te doen.

O ja, nog even over het parkeren hier. Als je een boodschap wilt doen en je hebt geen tijd of zin om een parkeerplaatsje te zoeken: ga voor het verkeerslicht staan, stap uit en doe je ding. Echt we komen allemaal gelijk bij t ouwe jaar aan en, met een beetje mazzel, is je buurman in de baan naast je solidair met je en blijft hij ook gewoon staan..... Niet te geloven toch...

Oke, Barcelona we komen eraan. Ik ben dol op die stad, hoop er nog iets van te zien. Glaasje wijn op de Ramblas bv.

Een broekje in de branding.

Vandaaghadden we een stranddag. Het zalzon 13 jaar geleden zijn dat we voor t laatst op n strand zaten. En dat terwijl we hetzoheerlijk vinden.
Maar voor we vertrokken eerst de bedden verschonen en t beddengoed wassen. Aan de waslijn droogt t hier amper: het is uiterst klam, 's nachts al helemaal.

Ter voorbereiding van ons strandfeestje togen we eerst naar vriend Carrefour om een parasol te scoren. Daarna bij de Mac een frietje gegeten en toen terug naar de caravan.
Spullen gepakt om daar ook tot de ontdekking te komen dat de parasol zijn poot miste en hij dus niet in t zand geprikt kon worden. Morgenochtend dus even met dat ding terug.

Op t strand dus maar n solletje gehuurd en onze gisteren gescoorde stoeltjes er onder gezet. Mens wat zijn we lenig! Dankzij die lage stoeltjes kunnen we de fitnessclub nu links laten liggen.
Aangezien wij onszelf altijd van allerlei attributen om ons mee te vermaken voorzien, hadden we 3 tassen vol troep bij ons.
En daar zaten we: de pensionado's aan de Middellandse zee, druk fotoos maken voor de hardwerkende thuisblijvers. Zoals altijd dus weer zeer sociaal aan anderen denkend?.
Luidkeels "lang zullen ze leven" gezongen voor Eric en Quinta, die vandaag in Amsterdam zijn getrouwd. Het huwelijksfeest vieren we binnenkort in Italie.

Voor onze volgers, en voor t nageslacht, wilde Herman ook nog vereeuwigd worden in de Middellandse zee. Dus: Herman t water in, ik op t strandcmet de camera klaar voor n mooie shoot. Puntje was wel dat er inmiddels n stevig, maar zeer aangenaam, windje was opgestoken. En dat windje zorgde voor hoge golven.... Daar ging mijn held, de golven trotserend, en ik schoot t een na het andere plaatje. Zo zag ik voor mijn ogengebeuren dat zo n reuze golf mijn lief van zijn zwembroek beroofde. De box hing m op de knieën.... Wie is er nou niet gevoelig voor zo'n mals wit kontje. Gelukkig dreef de broek niet weg, want bottemless n textielstrand op lopen kan problemen opleveren met de dames en heren van de Hermandad. Nee! De prent van dat malse kontje van mijn lief blijft voor mijn privé collectie. Maar ons lijflied van vandaag is natuurlijk: "een broekje in de branding".

Valencia, we komen eraan.

Voor ik over vandaag vertel nog een leuk dingetje van gisterenavond laat.
Wij zaten bij de caravan, n uurtje of 11, en ineens was daar n vosje. Herman zag t meteen, het dier stond bij t trapje van de caravan en keek ons aan met n blik van "ja? Is er iets?"
Hij had n andere kleur dan de vossen in Duitsland, ook n andere staart, je kunt wel stellen dat het beest zijn carnavalspakje al aanhad om niet als vosje te worden herkend. Hij leek op n jong hondje.

Vandaag van camping Sierra Espuna naar camping Valencia El Saler gereden. Zo n 300 km. rijden. Voor we vertrokken hebben we eerst zonder caravan t stukje naar t dorpje gereden, om ons ervan te verzekeren dat ze daar niet een of andere markt hadden bedacht voor vandaag. De straatjes waar we met de caravan doorheen moesten waren namelijk precies pas. Maar de kust was veilig, dus de sleurhut aangekoppeld en gaan rijden. Over de eerste 20 km hebben we 50 minuten gedaan. Wat n slechte weg... En toen kwam er ook nog n vrachtwagen als tegenligger?.

Ergens, na n km of 100, dacht Herman dat we wellicht n lekke band hadden. Netjes in n dorp aan de kant van de weg gaan staan om te kijken moet je hier niet doen. Je krijgt meteen de agressie van de testosteronkikkers van t dorp over je heen. Dus besloten we datgene te doen wat Spanjaarden blijkbaar normaal vinden: we parkeerden de hele handel naast n rotonde. Verdraaid, dat werkt! Er werd niet getoeterd, niet op voorhoofden gewezen, dit was normaal??
Het viel alles mee, het wiebelen werd veroorzaakt door de wind die was opgestoken.

Het landschap was afwisselend. Van rotsachtig onherbergzaam land, tot groene berghellingen en groene, met allerlei struiken en bomen bebouwde, velden. Opvallend dat er weinig huizen stonden, en de huizen die er stonden waren veelal mooie paleisjes met prachtige tuinen maar wel pal naast de snelweg.

Om half 2 hield Herman zijn ogen haast niet meer open. In n piepklein dorpje ben ik op t terras van een taveerne gaan zitten met een breiwerk, koffie en watertje. Herman is op n bed in de caravan gaan liggen voor n dutje. Een klein uurtje later was Herman weer fit en reden we verder.

Er was veel vrachtverkeer onderweg en die knakkers doen niets liever dan te hard rijden en inhalen. Dat is doodvermoeiend. Dus toen wij om half 5 op de camping aankwamen was Herman er wel klaar mee. Maar... toen de caravan stond zijn we toch nog even naar de Carrefour gereden, 10 km verderop.
Daar kochten we 2 kleine strand/zwembad/campingstoeltjes. Van die dingen waarvan de zitting 15 cm van de grond is en je superlenig moet zijn om in en uit te komen. Fluitje voor ons?. Maar erger dan die stoeltjes zijn de martelwerktuigen die ze op t strand verhuren als bedjes, dus dit is op zich n riante oplossing.

Na het eten zijn we even op t strand gaan kijken. Ik zocht mijn "dagbril", maar kon alleen mijn leesbril en zonnebril vinden. Daar begreep ik niets van, tot Herman zei "op je neus"....

Het strand hier vlakbij is vooral stenig. Als we met de auto 2 km rijden komen we bij n leukere plek. Restaurantjes, parasolverhuur, een luxe bejaardenresort zeg maar. Het is nu half 11 's avonds en nog steeds erg benauwd en warm buiten. Kun je nagaan hoe t overdag is. Dus morgen gaan wij onze nieuwe stoeltjes uitproberen op t strand.

Lummeldag en hondengeschal.

Het was een luierdag vandaag. Na, de normale huishoudelijke klusjes hebben we eerst een tijd met "Herr Heinzelman" staan praten, een van de medegasten die vandaag al met zijn gezin naar Valencia vertrok. Uiteraard heette de man niet Herr Heinzelman! Daarna zijn we afgedaald naar t dorpje voor n paar boodschappen, en om ons geestelijk voor te bereiden dat we dat stuk morgen met de caravan mogen doen???.
Dit alles had zoveel energie van ons gevergd dat we daarna koffie gedronken hebben, ik heb zitten breien en geluncht hebben, waarna ik aan mijn siësta ben begonnen. Het een nog uitputtender dan t ander.
Na het schoonheidsslaapje zijn we naar t zwembad gesjokt, hebben onszelf daar op ijs en n cappucino getracteerd en onze sportieve prestraties in het zwembad geleverd. Die waren niet gering en het was er razend druk, zie foto.

Om half 8 zijn we al gaan eten (een bonensalade met restant vlees), en nu zitten we buiten adem van onze activiteiten aan de thee met n stukje chocola. Ik brei een sok en Herman houdt de omgeving in de gaten om commentaar te leveren.

O ja, vannacht! Buiten de camping hebben veel mensen hier blijkbaar een hond. Deze laten ze 's nachts buiten.... Net zoals in Roemenië. En als er 1 hond gaat blaffen..... antwoordt de rest?

Morgen staan we op tijd op omdat we 300 km naar Valencia voor de boeg hebben. Over de eerste 20 km doen we minstens 1 uur....Maar in Valencia wacht ons een camping aan het strand met zwembad en.... wasmachines?.

Oh, enne.... die honden zijn nu al massaal aan t blaffen. Ze kunnen niet eens fatsoenlijk wachten tot t nacht is.

Handleiding voor 'n slagboom en 'n bezoek aan La Santa

Vandaag hadden we een gepast uitje voor de zondag bedacht: een bezoek aan het klooster La Santa in Totana. Eerst moesten we de camping af zien te komen. Dat was n dingetje! Bij de entree is een slagboom en die was omlaag. Bij de receptie was niemand. Als je iets wilde dan moest je even opbellen. Herman opbellen om te vragen of er iemand de boom omhoog wilde doen. De dame in kwestie kwam, liep naar de boom en tilde hem handmatig op... ?

Het klooster. Vroeger werd in Holland op de hoek van de straat waar de kerk was de kroeg gebouwd. Vaak was dan de dominee ook de kroegbaas(heel lang geleden). Hier gold blijkbaar nog steeds een dergelijk idee, zij het ietwat chiquer. Bij het klooster was behalve een restaurantje ook een hotel gemaakt. Het restaurant denk ik om moed in te drinken voor wie in wil treden, het hotel om het eerst alleen overdag uit te proberen?.
We deden eerst het restaurant aan, aangezien we al 1,5 uur gereden hadden en het inmiddels 1 uur was. Koffie besteld en daarna wat tapas.
En toen de kloosterkerk bezichtigen. Het bijzondere was dat de muren in hun totaliteit waren beschilderd. Er waren geschilderde lijsten met daarin afbeeldingen op alle muren en plafonds. Daarnaast was er een soort nis waarin een Mariabeeld stond met een echte pruik op.
Aangezien de temperatuur opgelopen was tot 36 graden en het in dat kerkje niet veel koeler was, hebben we er geen uren in rondgelopen.

De rit er naar toe en terug naar de camping liep langs het natuurpark waar we zitten. We gingen hoger en hoger en hoger.... Sinaasappelplantages (veel vrolijker dan de olijfboomparadijsjes), prachtige woningen met tuinen om jaloers op te worden, mooie uitzichten, kortom:Herman had weer een uitgelezen route gemaakt.

Bij thuiskomst zijn we vrijwel meteen het zwembad ingedoken. Inmiddels is t half 9 en ik ga koken. Morgen een luie zwembaddag hier.

Parque de la pesadilla de Marie.

Aangezien we maar 135 km hoefden te rijden naar de nieuwe camping in het parque naturale, namen we de tijd vanmorgen met opstaan en ontbijten. Rond 11 uur gingen we rijden. Ik had ontdekt dat mijn fohn naar de filistijnen was vanmorgen, en als ik mijn haar was en t gewoon laat opdrogen denkt iedereen meteen dat ik een gesjeesde non ben. Dus: zouden we ergens (waar, waar, waar?????) een nieuwe fohn met krulborstel kunnen scoren? De eeste stop, met kleine omweg, was de Lidl om brood voor Herman te regelen. Laat daar nou zo'n krulgeval in de aanbieding liggen.
De reis ging verder en de omgeving was zeer afwisselend. Van graanvelden tot enorme ruige bergen en rotsen waar we langs en vooral overheen gingen. Niks snelweg, binnenwegenwerk. Af en toe een onverwacht dorpje, kortom: genieten. Onderweg in een dorpje op de ingangsweg (20 m breed!) even de auto aan de kant grezet om de weg te bepalen. De juffrouw(dat is onze tomtom met damesstem) heeft de nare gewoonte ons "de straatjes" in te sturen. We stonden daar amper of n paar testosteronkikkers reden luid toeterend langs! We stonden in de weg. Sorry luitjes, maar er is hier nergens een rotonde waar we op kunnen parkeren. Na al die keurige binnenwegen bereikten we het parque naturale ofwel het "Parque de la pesedilla de Marie" (Park van de nachtmerrie van Marie) . Lees hieronder Herman zijn verslag van dit avontuur.

De weg hier naar toe was een ramp! Eerst iets van 13 km klimmen op een smalle weg die ernstig kapot gereden was. Kon echt niet harder dan 30 km/uur, want anders rammelde de caravan uit elkaar met ons erbij. En aan het einde een klim van 20%!!! Maar niet 1 recht stuk, maar halverwege een vrijwel 180 graden bocht links omhoog. Daar moet je bijna stil gaan staan. En dan weer op gang komen. Dat was mij een stap te ver. Dus voor de bocht gestopt en achteruit terug naar beneden. Daar aangekomen de camping gebeld met de vraag of het ook anders kon. Volgens de persoon aan de lijn niet niet. De weg door het dorp was te smal. Nou, laat maar eens zien. Dat bleek dus mee te vallen. Dus uiteindelijk aangekomen. Pffffff.

Het is kwart voor 8. We zitten met een drankje en een hapje en hebben lekker gezwommen. We gaan nu onze moeder bellen en daarna ga ik eten koken.

Don Quichot

PS (maar dan vooraan): de foto’s lukken weer niet. Morgen komen ze er vast wel op.Maar lees onze belevenissen van gisteren. Dat stuk is er wel en ook de bijbehorende foto’s. Op een paar na. Die zet ik er op bij de foto’s van vandaag.

Vandaag dus een campingdag. Aangezien deze camping in het natuurpark staat is dat heel fijn. Stil, weinig mensen, fijn zwembad. Lekkere luie stoelen, siësta in de middag, zo kun je oud worden. Maar ja, wat doen wij zittend voor onze sleurhut??? Naast lezen en breien kijken we mensen. En ons oog is helaas de eerste dag al gevallen op onze buurtjes. Met name de buurman. Hele vriendelijke mensen, de leeftijd is moeilijk te schatten, maar we vermoeden ergens tussen de 50 en 55 jaar. Wat ons zo fascineert is hoe ze de dag doorbrengen. Zij, de buurvrouw, zit hele dagen in het hoofdgebouw (de caravan) en Herman zegt dat de hele dag de tv daar aan staat(hij kan dat horen). De buurman zit in de partytent op t puntje van zijn stoel te roken en naar een klein schermpje te staren. Hij ziet eruit alsof hij zijn tijd hier uitzit. De enige activiteit die we zien is als hij zijn tennisracket pakt en opstaat. Dan krijgt de man ineens een heldhaftige houding. De krijgslust straalt hem als het ware uit de ogen. Gewapend met dat racket gaat hij..... vliegen electrocuteren. Niet alleen binnen zijn eigen domein, maar ook daar buiten. Net zo onverwacht als zijn heldhaftigheid opkomt is het weer verdwenen.

Wij zijn er van overtuigd, dat onze buurman een nazaat is van Don Quichot. De molens zijn in deze ingeruild voor vliegen. 1 keer raden hoe wij de buurman noemen...

Na deze beschouwing vragen wij ons natuurlijk af of buurman ook "iets" vindt, een mening heeft..... over onze activiteiten.....

We zijn even naar n klein dorpje 8 km verderop gerden voor verse groenten. Morgen vertrekken we naar de volgende camping en dan komt t er niet van boodschappen te doen. We hebben ons oog op een andere camping laten vallen dan geboekt was. We gaan opnieuw naar een camping die midden in een natuurgebied ligt bij Murcia. Er lopen geen autowegen door dat gebied, de enige autoweg is het weggetje naar de camping. Ik ben zeer benieuwd naar de staat van die weg?

Na een kleine siësta van slechts 2 uur waren we weer zover gerecupereerd van al onze inspanningen dat we besloten om te gaan sporten. We togen naar het zwembad en zijn er flink tegenaan gegaan(zie foto). Na een paar uur flink gesport te hebben (poedelen en daarna denksport op de kant) zijn we ons gaan douchen. Nu is het even tijd voor n stukje ontspanning en een drankje en straks nog koken.

Nog 1 ding. De Spanjolen houden van honden en nemen deze mee naar de camping. Helaas houden ze meestal niet zo van honden opvoeden. We hebben zojuist n keffertje 2 plekken verderop gekregen. Wellicht dat t beest onder de indruk raakt van de electrische racket van Don Quichot....